15 lat Koła Literackiego „Anima” w Sieradzu. Jubileusz zorganizowany w SDK obfitował w atrakcje

„Smażyć się będzie w piekle zapomnienia miasto, które nie dba o swoich poetów. Sieradz będzie w niebie. Sieradz to wyjątkowo dobre miejsce dla literatury. „ – napisał poeta i krytyk literacki dr Arkadiusz Frania recenzując wydaną w 2007 r. antologię Koła Literackiego „Anima” pt. „Optymistyka”.

Z kolei Monika Magda Krajewska, twórczyni blogu „Poezja na każdy dzień” powiedziała o wierszach „Animków”, że to kopalnia diamentów.

„Anima” powstała  15 lat temu w książnicy szpitalnej – Filii nr 2 Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sieradzu. Jej założycielką i opiekunką jest Maria Duszka. Autorzy należący do koła są laureatami wielu konkursów literackich. Ich utwory zostały przełożone na kilkanaście języków obcych i opublikowane w tomikach, antologiach i czasopismach ogólnopolskich i zagranicznych, m.in. w USA, Niemczech, Austrii, Serbii, Bułgarii, na Litwie i Ukrainie. Członkowie „Animy”  uczestniczyli w wielu festiwalach literackich w kraju i zagranicą, m.in. w: Niemczech, Bułgarii, Wielkiej Brytanii i na Litwie. Na przestrzeni 15 lat z kołem związanych było około 40 osób. To m.in: Agnieszka Jarzębowska, Anna Michalska – Sapkota, Alicja Królewicz, Katarzyna Jeznach, Jolanta Miśkiewicz, Marika Kmieć – Wymazała, Stanisława Halina Olbińska, Anna Sobczak, Kamila Klimczak, Magdalena Mezerreg, Karina Krysiak (z d. Forjasz),  Joanna Armanowska (z d. Krzyżanowska), Aleksandra Jachowicz, śp. Jarosław Maj, Jacek Brzostowski, Michał Ostrzeniewski, Artur Lewandowski, Bartłomiej Antosik, Arkadiusz Lorenc, Piotr Spottek, Marek Marciniak, Jakub Ludziejewski, Jakub Pokojowczyk  i Dariusz Staniszewski.

Zespól Trzeci Oddech Kaczuchy w znakomitej formie

Animki i przyjaciele

Imprezę poprowadzili Kamila Klimczak i Piotr Spottek

24 listopada 2017 r. w Spółdzielczym Domu Kultury w Sieradzu został zorganizowany wieczór jubileuszowy. Prezydent Sieradza Paweł Osiewała wręczył listy gratulacyjne Marii Duszce oraz najbardziej wyróżniającym się członkom koła:  Agnieszce Jarzębowskiej, Annie Michalskiej – Sapkota, Marice Kmieć – Wymazała, Katarzynie Jeznach, Jackowi Brzostowskiemu i Markowi Marciniakowi. Imprezę uświetnił koncert zespołu Trzeci Oddech Kaczuchy i dwa minirecitale: Pawła Ciesielskiego i Anny Tarasiewicz z Łodzi oraz Urszuli Ostrowskiej ze Złotego Potoku koło Częstochowy. Gościem  sieradzkich twórców był  również poeta i krytyk literacki z Częstochowy dr Arkadiusz Frania, który wygłosił esej o działalności koła. Obecni na spotkaniu członkowie „Animy” zaprezentowali swoje wiersze, były także wspomnienia, gratulacje i podziękowania. Imprezę z wdziękiem i poczuciem humoru poprowadzili członkowie koła: Kamila Klimczak  i Piotr Spottek.

 REPORTAŻ TELEWIZYJNEGO PORTALU SIEWIE Z JUBILEUSZU „ANIMY”:

PONIŻEJ TREŚĆ WYSTĄPIENIA POETY I KRYTYKA LITERACKIEGO DR ARKADIUSZA FRANI Z CZĘSTOCHOWY WYGŁOSZONEGO PODCZAS JUBILEUSZU: 

Arkadiusz Frania

Koło Literackie „Anima”, czyli poezja istnieje

Na co komu poezja? Po co pisać wiersze, skoro tyle ciekawych zajęć oferuje młodym i starszym osobom współczesny świat? Jedna z odpowiedzi może brzmieć: co prawda poezja nie zbawia już ludzi, to jednak przez tych kilka sekund czy minut, jakie należy poświęcić na lekturę pojedynczego tekstu, człowiek (choćby nawet był najbardziej zezwierzęcony) uświadamia sobie, że oprócz ciała ma duszę i jawi się jako „paskudne” siedlisko emocji.

Szczęśliwy jest Sieradz, iż ma w swoich granicach administracyjnych Marię Duszkę – istotę na wskroś poetycką, która nie tylko tubylców potrafiła zarazić bakcylem kochania i tworzenia literatury. Zawsze podziwiałem autorkę tomu Galeria Świat za jej zapał organizacyjny i determinację oraz upór w dążeniu i opór stawiany wizji rzeczywistości bez poezji, bo na życie bez poezji Maria Duszka zgodzić się nie może, gdyż taka postawa byłaby nie tylko wbrew jej zasadom moralnym, ale i przeciw światu. Wspomniane, jakże wojownicze, cechy bywają przyrodzone chyba tylko kobietom, które, jak powszechnie wiadomo, górują nad mężczyznami siłą psychiczną. Plemię męskie bawiło się w wojny ubrane w ceremoniały, natomiast ród żeński toczył walki po cichu, bez fanfar, lecz z lepszym skutkiem, z pożytkiem. Zapewne wyboista droga czeka na każdego społecznika, kultywującego ideał pozytywistycznej pracy organicznej na niwie literackiej, bo to niełatwa sprawa wpuścić w arterie miejskie krwinki liryki.

Nie jestem znawcą dziejów artystycznych Sieradza, ale literatura przedmiotu dotycząca okresu 1945-1989 (leksykon Ewy Głębickiej Grupy literackie w Polsce. 1945-1989) nie odnotowuje żadnej grupy funkcjonującej w tym grodzie. Jeżeli sytuacja nie zmieniła się w kolejnych 12 latach, powołanie w 2002 roku bytu kreacyjnego pod nazwą „Koło Literackie »Anima«” w jakimś sensie uzupełniło lukę i w tym aspekcie życia literackiego miasta.

Na spotkaniach „Animy” wykuwały się talenty, pomysły na wiersze, które znalazły swój wspólnotowy materialny ślad między innymi w postaci dwóch antologii „Życie mi się zdaje” (2005) i „Optymistyka” (2007). Obie pozycje miałem przyjemność w swoim czasie recenzować. Należy zauważyć, że istnienie tego dziarskiego Koła nie ogranicza się do dysput, wymiany poglądów w trakcie mniej lub bardziej formalnych mityngów w salach i pokojach zaprzyjaźnionych instytucji, lecz teksty członków tej społeczności powstają realnie (jako utwory liryczne, satyryczne, limeryki, wiersze dla dzieci, piosenki), wychodzą do odbiorców i są obecne w prasie, w książkach zbiorowych czy osobnych tomach składanych coraz śmielej przez kolejnych autorów. Animowcy promują się również poprzez tzw. obce języki, teksty były wszak tłumaczone choćby na: angielski, niemiecki, francuski, serbski, litewski, rosyjski, węgierski, szwedzki i esperanto. Nie sposób wymienić wszystkich twórców związanych z sieradzkim ugrupowaniem od jego zarania (to zadanie dla bibliografów i dokumentalistów; mam nadzieję, że wcześniej czy później „Anima” doczeka się monografii), pozwolę sobie jednak wspomnieć, że w działaniach Koła, prócz Marii Duszki, uczestniczą obecnie m.in.: Agnieszka Jarzębowska, Anna Michalska-Sapkota, Alicja Królewicz, Katarzyna Jeznach, Marika Kmieć-Wymazała, Stanisława Halina Olbińska, Jolanta Miśkiewicz, Artur Lewandowski, Dariusz Staniszewski, Marek Marciniak i Jakub Ludziejewski.

Edward Stachura w swojej „opowieści – rzece” pt. Wszystko jest poezja napisał: „Wszystko jest poezją, każdy jest poetą”. Kilka lat wcześniej Tadeusz Różewicz kierował do czytelników dwuwers: „poetą jest ten który pisze wiersze / i ten który wierszy nie pisze”. W zasadzie należałoby zgodzić się z powyższymi frazami, wszak istnieją poeci bez pisma, poeci od zachwytów nad codziennością nieparający się przecież zapisywaniem wrażeń w lirykach, ale chciałbym dodać i swoje skromne zdanie, że chyba poetami pełną gębą stają się ci wrażliwi i odważni, a właściwie mający odwagę, by być wrażliwymi i sięgnąć po pióro. I jak to zwykle bywa w przypadku definiowania nieoczywistości, każda próba jej nazwania jeszcze mocniej zamydla, zadymia, zamąca obraz.

Siostry i Bracia z Koła Literackiego „Anima”, utrzymujcie na dotychczasowym poziomie wierność sobie, wierność literaturze.

Sieradz, dnia 24 listopada 2017 roku

 ARTYKUŁ DZIENNIKARZA I AUTORA TEKSTÓW PIOSENEK KRZYSZTOFA LISIECKIEGO ZAMIESZCZONY NA TELEWIZYJNYM PORTALU SIEWIE:

LEKKOŚĆ BYTU?

 – Nasze dobro narodowe – tak mówi prezydent Sieradza, Paweł Osiewała o Marii Duszce, poetce i bibliotekarce z Filii nr 2 Miejskiej Biblioteki Publicznej. Znam Marię od ponad dwudziestu lat i wiem, że prezydent ma rację. I nie chodzi tutaj tylko o te kilkanaście tomików wierszy, które napisała, czy nagrody przyznane jej i jak najbardziej zasłużone. Duszka jest dobrym duchem Sieradza dlatego, że zwyczajnie, jak tylko umie szerzy literaturę, poezję zwłaszcza. A to w tumanach chamstwa, chciejstwa i dziadostwa staje się coraz cenniejsze.

Maria nie działa z przytupem, raczej jak obłoczek który nie przesłania słońca i z którego jest zazwyczaj mały deszcz. Tak też powstało przy wspomnianej Filii nr 2, dodajmy, że w Szpitalu Wojewódzkim im. kardynała Stefana Wyszyńskiego w Sieradzu, Koło Literackie ANIMA. Zjawisko nadzwyczajne, bowiem – jak potwierdzają znawcy filolodzy – od 1945 roku nie było w Sieradzu czegoś w rodzaju grypy poetyckiej, literackiej etc. W latach 70.,80. i 90. działał Klub Pracy Twórczej, prowadzony przez nieodżałowanych Feliksa Rajczaka i Sławomira Kołodziejczyka, ale był to konglomerat ludzi zajmujących się różnymi dyscyplinami sztuki, nie tylko literaturą.

W tej sytuacji 15 lat temu ANIMA stała się rzeczywiście jasnym punkcikiem na kulturalnej mapce Sieradza. Cicho, bez większego rozgłosu skupiła Maria niczym ptasia mama mniej lub bardziej udanych poetów, ale z sercem do przeżywania i tak trwa. Przez ANIMĘ przewinęło się ze czterdziestu twórców, twórczyń, a i zwykłych-niezwykłych kibiców poetyckich iluzji. Wymienię tu tylko jedno nazwisko – Marek Marciniak, filolog angielski, z którego usług wielokrotnie korzystałem, czasem z uwagami od moich klientów telewizyjnych, że Marek jako lektor czyta bardziej po angielsku niż Anglik… Tłumaczy perfekcyjnie! Ale przecież to za mało, żeby tłumaczyć poezje Michała Zabłockiego, czy Adama Zagajewskiego. A Marek to robi z powodzeniem, czyli sam poetą być musi. Poetą z ANIMY.

On i tych dwadzieścioro pozostałych, bo tylu ich teraz jest razem, mają za sobą publikacje w antologiach i czasopismach regionalnych, ogólnopolskich i zagranicznych. Bywają laureatami wielu konkursów literackich. Ich utwory zostały przełożone na kilkanaście języków obcych. Mało kto o tym wie! W piątek 25 listopada byłem jednym z tych, którzy współtworzyli uroczystość 15-lecia ANIMY w Spółdzielczym Domu Kultury SSM, gdzie kiedyś czułem się prawie jak w domu… I teraz też, choć przez chwilę, bo w obłoczku poezji i wśród ludzi jej ciekawych. Zrozumiałem wtedy ostatecznie fenomen Koła Literackiego ANIMA. Doktor Arkadiusz Frania, filolog polski i poeta z Częstochowy tak oto rozpoczął recenzję antologii p.t. „Optymistyka”, wydanej przez KL ANIMA dziesięć lat temu:

„Smażyć się będzie w piekle zapomnienia miasto, które nie dba o swoich poetów. Sieradz będzie w niebie. Sieradz to wyjątkowo dobre miejsce dla literatury. ” (…)

Poeci lubią spokój i ciszę, co więc ciągnie ich do grupy i działania razem? – Wiersze z reguły tworzy się w samotności, ale warto jest mieć przy sobie grono osób wspierających. A my sobie nawzajem pomagamy, uczymy się od siebie, dzięki czemu nasze wiersze stają się coraz lepsze i docierają do szerszego odbiorcy – odpowiada Maria Duszka, założycielka i opiekunka „Animy”.
Czy to także sposób na to, by poznać najnowsze trendy, jakie pojawiają się w pisaniu? – Zdarza się, że osoby, które trafiają do koła, potrafią pisać w stylu Adama Asnyka. Podsuwam im więc krok po kroku wiersze współczesnych poetów, rewolucyjne jeśli chodzi o formę i styl, dzięki czemu poszerza się ich myślenie o tworzeniu – z uśmiechem odpowiada Maria Duszka zastrzegając, że… – nie jestem przy tym fanką ulegania modom za wszelką cenę. Uważam, że przede wszystkim trzeba być sobą i każdy powinien pisać w takim stylu jaki lubi i to co lubi. Nie chodzi przecież o to, byśmy wszyscy tworzyli to samo.
Bycie w kole – jak dopowiada jedna z „Animek” Agnieszka Jarzębowska – daje poczucie wspólnoty… – w słowie i w tym, co czujemy. Każdy z nas przeżywa miłość, chorobę czy śmierć i ma potrzebę, by wylać te emocje na papier i przeżyć je potem z innymi. To ulga, gdy ma się przy boku wiele osób, z którymi może się nimi podzielić.
Jak dodaje poetka, to także dobry sposób na poprawę warsztatu. – Widzimy czy się powielamy, korzystamy ze swoich doświadczeń, dzielimy się uwagami. Takie świeże spojrzenie z zewnątrz jest ważne.
Da się ująć statystycznie „Animę”?