Miłość w zwierciadle nadziei – Eleonora i Ryszard Biberstajn

Napisano przez

 

19 maja 2017 r. o godz. 10:00 w Klubie Seniora Fundacji Pomocy Ludziom „Jest nadzieja” os. Stare Żegrze 18 w Poznaniu, odbędą się warsztaty literackie. Prowadzić je będą małżonkowie:  Eleonora i Ryszard Bibernstajn. Serdecznie zapraszamy!

Eleonora Biberstajn – urodziła się w Wolsztynie, dzieciństwo spędziła w Mochach. Studiowała filologię polską na Uniwersytecie Wrocławskim. Obecnie pracuje w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej oraz wykłada w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Lesznie. W 2004 r. wydała tom wierszy „Przebudzenie”. Jest laureatką Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Łucji Danielewskiej „Słowo jak chleb” (2007).
Ryszard Biberstajn – urodził się Śmiglu. Jest doktorem nauk humanistycznych, wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej. Pełni funkcję zastępcy dyrektora Biblioteki Uczelnianej PWSZ, jest też członkiem Związku Literatów Polskich i wiceprezesem Leszczyńskiego Stowarzyszenia Twórców Kultury. Zajmuje się krytyką literacką, współpracuje z TV Leszno. Dotychczas ukazało się jego osiem książek poetyckich i prozatorskich, m.in. „Język porozumienia” (1998), „Zielone cukierki” (1998), „Trzy rzeki” (2003), „Słychać tylko szept” (2008).

Tom wierszy pt. „Zadanie domowe” to poetycka rozmowa małżeńska. Tytułową pracę
do odrobienia stanowi samo życie, które nie tylko jest przyjemnością, ale czymś głębszym. W pięknym darze miłości, pracy czy rodzicielstwa doświadcza się przecież także trudu. Jest więc swego rodzaju wyzwaniem, darem danym i zadanym, odwołującym się do odpowiedzialności. Aby radość z dobrze odrobionej pracy mogła zaistnieć, konieczny jest nie tylko pewien wysiłek, ale także solidne fundamenty. Tworzy je – według Eleonory i Ryszarda Biberstajnów – m.in. dziedzictwo literackie, przede wszystkim Pismo Święte, będące świadectwem ciągłości tradycji i kultury.

więcej:

http://www2.powiat-leszczynski.pl/Powiat/Zapowiedzi/Promocja-ksiazki-Eleonory-i-Ryszarda-Biberstajnow.aspx

 

Eleonora Biberstajn – W POGODĘ SERCA – wiersz pt. „W ogrodzie mego serca”

-/Zofia do Stanisława/:

 

W ogrodzie mego serca

nic nie jest na zawsze

 

razem z twoim listem

zakwitają fiołki

 

patrzę na gębicki park

bez ciebie

nie swoimi oczyma

 

Ryszard Biberstajn – JAK SPOKÓJ PO BURZY – wiersz bez tytułu:

 

*    *    *

 

życie

ujmuje mi lat

licząc od końca

by potem

zredukować wszystko

do zera

 

które jaśnieje

jak słońce

nad bezkresnym stepem

nowego wiersza